گیسوانم...

حالم خوب است، 

هنوز خواب می بینم ابری می آید 

و مرا تا سر آغاز روییدن بدرقه می کند 

تابستان که بیاید نمی دانم چند ساله می شوم 

اما صدای غریبی مرتب می خوانَدم : 

تو کی خواهی مرد!؟ 

به کوری چشم کلاغ؛ عقابها هرگز نمی میرند . 

مهم نیست  ! 

تو که آن بید لب حوض را به خاطر داری ! 

همین امروز غروب 

برایش دو شعر از نیما خواندم 

او هم خم شد بر آب و گفت : 

گیسوانم را مثل «ری را» بباف.