سقوط...

دو نفر اگر کنار هم باشند و رنج هایشان را با هم تقسیم کنند، 

 بار آنها بسیار سبک خواهد شد، 

 اما در تنهایی،  

آدم خودش تجزیه و تحلیل می کند، 

 دنیایی خاص خود میسازد، 

 دنیایی منحصر به فرد... 

دور آن را دیواری میکشد، 

 دیواری از تنهایی و انزوا... 

کم کم یک پرده سکوت روی دیوار و سپس روی خود آدم را می پوشاند، 

 خودت میشوی مشاور روانی خودت.
قدم بعدی سقوط در دنیای افسردگی است. 

 منطق تنهایی یعنی منطق فردی،  

بدون انعطاف...