ماده گرگ...

 

 

 

 

هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد

 

می تواند خبر از مصر به کنعان ببرد

 

آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت:

 

یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد

 

وای بر تلخی فرجام رعیت پسری

 

که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد

 

ماهرویی دل من برده و ترسم این است

 

سرمه بر چشم کشد،زیره به کرمان ببرد

 

دودلم اینکه بیاید من معمولی را

 

سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد

 

مرد آنگاه که از درد به خود میپیچد

 

ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد

 

شعر کوتاه ولی حرف به اندازه ی کوه

 

باید این قائله را "آه" به پایان ببرد

 

شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد

 

ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!